بسم رب الشهدا
بچه اول بود، خیلی هم شیرین و دوست داشتنی.
نمیدانم خدا در وجود این فرزند چه چیزی قرار داده بود که من را این قدر به خودش وابسته کرده بود.
دوست نداشتم حتی لحظه ای از او دورباشم،حتی وقتی برای نماز جماعت به مسجد میرفتم سریع خودم را به منزل میرساندم تا این فراق و دوری از احمد زیاد طول نکشد.
عجله کردن برای بازگشت به خانه به قدری ظاهر و مبین بود که اهل مسجد باشوخی و خنده می گفتند:کجا با این عجله؟!! دوباره میخوای احمد رو ببینی؟!!»
☘️راوی:پدر شهید☘️
شادی روح شهدا صلوات
اللهم عجل لولیک الفرج
درباره این سایت